Nieuws Archieven - Theater Sonnevanck

Voor de kinderen van Gaza is er letterlijk en figuurlijk geen uitweg. Er is honger, dorst, het lawaai van vliegtuigen, drones, bombardementen en de altijd aanwezige dood. Ze zijn op de vlucht, maar waarheen?

In deze chaos zijn de theatermakers van Ayyam Al Masrah (Theatre Day Productions) aan het werk; in de overvolle scholen, in de opvangkampen of op straat. Ze creëren een plek waar verdriet, verlies en angst wordt gedeeld. Waar gespeeld wordt als woorden tekortschieten. Waar gelachen wordt, kinderen ontspannen en zich even herinneren hoe het is om kind te zijn.

Wij, gezelschappen, theaters en makers uit de gehele breedte van de Nederlandse podiumkunsten, begrijpen hoe belangrijk hun werk is voor kinderen. Juist nu. Vanaf 19 februari starten wij een veelvoud van acties om de Palestijnse makers te ondersteunen hun helende werk voort te zetten en workshops te blijven geven. We garanderen dat elke cent die gedoneerd wordt bij de makers in Gaza komt en dus bij de kinderen van Gaza.

Het is nodig! NU!
met deze QRcode kunt u direct doneren.

Deze aktie is ondertekend door:

1. Theater Artemis
2. De Toneelmakerij
3. Het Laagland
4. HNT jong
5. Theater Sonnevanck
6. Het Houten Huis
7. De Bonte Hond
8. De Horde
9. Ministerie van Onverrichte aken
10. Max Tak
11. De Gasten
12. De Dansers
13. De Stilte
14. Het International Danstheater
15. SALLY Dansgezelschap Maastricht
16. Holland Opera
17. Het Nationale Theater
18. Internationaal Theater Amsterdam
19. Theater Oostpool
20.Toneelgroep Maastricht
21. Het Zuidelijk Toneel
22. Theater Utrecht
23. Orkater
24. 10 Children
25. TDP Nederland
26. De Krakeling
27. Jonge Harten Festival
28. Theaterbureau STIP
29. Theaterbureau Frontaal
30. Via Rudolphi
31. Pleintheater Amsterdam.
32. De Schuur Haarlem
33. Theater Bellevue
34. Jeugdtheater Hofplein
35. Theatermakerij Enschede
36. Theatergroep SubSub
37. Amsterdamse Jeugdtheaterschool
38. Theaterhuis
39. Jeugdtheaterschool Zuid Oost
40. Jeugdtheaterschool Utrecht
41. Cie sQueezz
42. De Nieuwe Oost en Theater a/d Rijn
43. Jacop Ahlbom Company
44. Likeminds
45. Feikes Huis
46. Warme Winkel
47. Schippers en Van Gucht
48. Dood Paard
49. Toneelgroep Jan Vos
50. Bijlmerpark Theater
51. Musicalmakers
52. Theatergezelschap Female Economy
53. Mads Wittermans Producties
54. 2Turvenhoog
55. Wunderbaum
56. Nicole Beutler Projects
57. VeenFabriek
58. Rose Stories
59. Tafel van Vijf Muziektheater
60. De Theatertroep
61. Stichting Marjolein van Heemstra
62. Troupe Courage

Teksten die medewerkers van Theatre Day Production Gaza de afgelopen maanden verstuurd hebben.

MOHAMMED
Wat me het meest raakt aan verplaatsing is
dat ik geen bezwaren of goedkeuring meer in me draag,
geen pad of einde, alsof alles niets lijkt,
geen verschil tussen stoppen of doorgaan,
voelen en niet voelen,
leeg van alle aspecten van het leven
alsof het mij niet aangaat,
wachten tot de dag weer nacht komt.

AMAL
Onze huizen kan je niet vervangen.
Onze huizen bevatten details van ons dagelijks leven
met al zijn stilte, lawaai, routine, gefluister en geur.
Onze huizen zijn geen steen,
onze huizen zijn gemaakt van ons vlees en vermoeidheid van jaren,
van zomer en winter,
van onze kinderen die naar de kleuterschool gaan en opgroeien .
Van onze stress en armoede, van onze dromen.
Onze huizen zijn niet versleten en nooit te vervangen.
Natuurlijk je bouwt een ander , een nieuw huis en je denkt dat het makkelijk is.
Maar het geld kan nooit compenseren wat was
omdat het huis geen gecompenseerd geld is,
het huis is een rondje van veiligheid, warmte, stabiliteit, kalmte
en de geur van je woning is heel moeilijk na te maken of te vervangen.
O Heer, laat deze oorlog eindigen en
laat onze huizen er nog zijn om naar terug te keren.

NEVEEN
Moeilijke en zware dagen,
ik heb alles veranderd,
mijn kijk op het leven,
mijn kijk op mensen,
zelfs de simpelste dingen,
water, voedsel,
steun, veiligheid,
zelfs mijn kijk op mezelf is veranderd,
en niets zal hetzelfde zijn
zolang ik leef

RAED
Death has become closer to us than bread and water

ELHAM
Om een Palestijn te zijn… Gazan !
Denk niet aan het kopen van een huis in een toren,
denk niet aan wonen naast een moskee,
denk niet aan een kampioenshuis aan zee,
denk niet aan wonen naast een universiteit of school,
denk niet aan wonen op een plein met huizen naast aan elkaar, denk niet aan het bouwen van een huis op een leeg stuk land,
droom er niet van om een restaurant of café te openen,
een winkel, een kantoor of zelfs een trouwzaal,
raadpleeg geen projecten, vastgoed, auto’s,
en denk er niet aan om te trouwen met een journalist,
een politieman, een dokter of een ambulancemedewerker
Denk er vanaf het begin niet aan om te trouwen en een gezin te stichten!
Bedenk maar dat iedereen,
zonder uitzondering,
op elk moment
op de goedkoopste, lelijkste,
koudste en meest verachtelijke manier doodgaat
en dat elke droom van onze dromen onderhevig
is aan moord en vernietiging
zonder enige uitleg,
en het huis waarvoor je je hele leven hebt gespaard
met een druk op de knop wordt vernield,
net als je normale leven.
Dat dit allemaal dromen zijn geworden
waar je geen recht meer op hebt.
Dat je helemaal geen recht hebt om te dromen,
zoals iedereen.

ELHAM
Als het niet voor ons geschreven staat om te blijven leven,
denk dan aan onze daden, onze namen, onze foto’s,
en schrijf op onze graven met een prominente zin:
Hier liggen degenen die van het leven hielden
en waar ze geen weg naar toe konden vinden.

ELHAM
En we zien alle dingen die we weten
langzaam naar beneden vallen,
totdat deze stad niet de stad is die we kennen,
waar alles wat we weten omvalt
vrienden, steen en bomen,,,
niets wat we kunnen voelen
zelfs pijn is gevoelloos van verbazing,,,
niets kan normaal zijn te midden van deze waanzin
zelfs pijn zijn we niet langer.
We zijn speciaal omdat alle gebeurtenissen
zich tegelijk op ons hebben opgebouwd
zonder ons recht te nemen om ze goed te leven!
Ze hebben het gezicht van de prachtige stad,
het gezicht van liefdevolle familieleden
en het gezicht van pluizige vrienden weggenomen
en ons achtergelaten met een lege harten
die niet weten hoe ze zich moeten voelen
over deze waanzin!

This is the translation of the Gaza Testimony of Amal Abu Dawood reported on February 6, 2024.

AMAL ABU DAWOOD

Hello. My name is Amal. I am 40 years old and I am the mother of three children. I work in Theatre Day Productions. This is the great place where every day you can learn something new. I began my work there in 2008. And truly I never think to leave this work.

Since then, and until 2020, I was living in a shared house with the family of my husband. We decided, in 2022, we were able to buy a house especially for me, for us, and for the children and so we bought a house in building in the Tel Al Hawwa neighborhood of Gaza city. And we were very busy… it took time and we were busy finishing the apartment, arranging it, and building everything inside, preparing it. It took about six months before we were able to move into this house on 20 of January, 2023 and I remember that date very well. Because, for me, that was the date of the beginning of a new life for me and for my children. (She cries)

We lived there approximately nine months before the day of October 7 happened. And I had to leave my house. It was very difficult in Gaza and I, for the first time in my life, lived such a thing in the city of Gaza. During the previous wars, the situation was a bit easier, those wars that are over while we were in Deir Al Balah. So we came and now I was back in the same place that I was in for 10 or 11 years, back to the house of the family of my husband.

So we were here and we couldn’t do anything about it. We couldn’t bring anything with us but for some clothing for the children, some food, a can of gas. But as time passed, month after month, you have new needs, you need water, you need to drink, you need to bath the children, you need to do laundry. You have to gather wood, you have to make a fire, you have to cook. I started to make bread in the house. I would make the dough and make the bread for the children and I had no idea how to do this before. And ofcourse you get used to this because all of the other people are afraid for their children exactly the way I was afraid for my children. They also left their houses and they came to the area in the middle region of Gaza. And to the south. And the needs of the people get more and everybody started to do the same kind of things as the panic was building. The people are all in a bad situation. We were running to try to get gas. To try to get flour. We stood very many lines to get a bag of flour. We slept for two nights at the line at the gas station – my husband and I – to get gas. In the end, there was none left. The situation is hard. The situation is very very hard. The people come from everywhere. Beit Lahya, Beit Hanoun, Jabaliya. And everyone would stand at the same place. You can’t imagine. The amount of pressure we were under, and how we were living. To have food for the children.

We, the team of Theatre Day Productions tried to do something. We couldn’t leave them without hearing their stories, without being next to them. We are part of these people and we can’t leave the children and the women and the boys (she cries) and the men. I felt that we had to get together. We met in my house. And I felt like I was seeing all of my brothers and sisters again, that I am still a human being, I am still a person who can do something. All my life I worked, I’m that kind of person. I could be the person who I was. It was very nice to see them and we decided to do workshops in a center near here. And storytelling was with women and children and young men In the end, we had many many stories, terrible stories. We heard from the women and the children and you feel at least you are doing something. You are present. You are doing something. I am so happy talking to you. Thank you all of you. No one has asked me this question until now.
Thank you.