Een incident op een middelbare school. Commotie. Een jongen raakt vermist. Een docent wordt geschorst. Het vermoeden gonst: ‘er lag mogelijk een racistisch motief aan ten grondslag’. Getuigen worden gehoord. Speculaties buitelen over elkaar heen. De pers loopt ermee weg. Niemand weet iets. Iedereen bemoeit zich ermee.

Een mening is geen feit en racisme is niet ok. Makkelijk zat. Maar wat als jouw feiten een mening blijken te zijn? En wat is het verschil tussen het maken van onderscheid en discriminatie? Is iedereen stiekem een beetje racistisch? It’s my mouth I can say what I want to is een pleidooi voor het gebruiken van je eigen verstand, of op z’n minst je eigen paar ogen. Voor het blijven stellen van vragen, ook als de waarheid verleidelijk onwrikbaar lijkt.

It’s my mouth I can say what I want to is een humoristische en satirisch-poëtische aanklacht tegen de meningenmaatschappij.